2. ODKODOWANE LITERY – WIEDZA, KTÓRA BYŁA ZAKRYTA PRZEZ TYSIĄCLECIA – ABECADŁO
PODSTAWOWE ZNACZENIA LITER
LI-TE-ER-RA
LI – połączenie wielu elementów
TE – tendencja rozwojowa skoncentrowanego zjawiska, potencjalna przemiana
ER – „emisja” energii, informacji
RA – pierwotna wibracja, energia, boskie światło
LITERY
A – podstawowe znaczenia: koncentracja w punkcie / rozproszenie, początek / koniec ( nieskończoność ), góra / dół. Dod. połączenie między rzeczami / zjawiskami – patrz. Abecadło, A-dam – w znaczeniu początek, E(w)A, samic-A czy dowolny rodzaj żeński w języ. polskim – w znaczeniu nieskończoność, A-nten-A, A-ort-A, A-nioł w znaczeniu połączenie pomiędzy rzeczami / zjawiskami. A-ku-punkt-ura, A-kumulacja, A-traktor w znaczeniu koncentracja „w punkcie”,
A-naliza, A-lternatywa – jako „rozproszenie, rozbiór”
B – podstawowe znaczenie: B-liskopołączone ze sobą elementy / oddzielone od siebie elementy ( coś co oddziela ). Dodatkowo – wyrazy związane z B-ulwiastym kształtem litery – patrz prrzykładowo: B-roda, B-ąbel, B-rew, B-rud, Blizna, B-lisko – w znaczeniu „połączone” a także
B-łona, B-ariera, B-arykada, B-rzeg, B-roń – jako „oddzielenie przez połączenie”. Bulwa, Bańka, Balon – związane z kształtem. Brat Bliźniak – połączenie przeciwieństw: połączone i oddzielone.
C – podstawowe znaczenie – efekt czasowy, przemijający, „nakładka” na dane zjawisko / ale także efekt stały jako zjawisko przeciwstawne / ciągłość. Patrz np.: C-iało, C-ień, C-iąża, C-zar, C-iarki – jako efekt czasowy do których zaliczają się też stany emocjonalne jak np. C-ierpliwość albo inne jak C-isza czy C-iążenie. Jako efekt stały np. C-iągłość, C-odzienny, C-zeluść, C-zucie
C-zas jako zarówno ciągłość jak i przemijanie.
D – podstawowe znaczenie: niepełnia ( pół pełni ) / dopełnienie, litera „D” to „pół pełni” – połowa „O” -D(z)IAŁ, O-D-D(z)IAŁ – a więc zarówno D-ziura, D-olina, D-epresja, D-ół jak i D-odatek,
D-ar, D-ostatek, D-olewka. „D” wchodzi w szczególną relację z „O” – poruszając się względem siebie te litery symbolizują albo D-O-datek, D-O-lewke, D-O-kładkę, D-O-pełnienie albo O-D-byt, O-D-krojenie, O-D-separowanie, O-D-cięcie.
E – podstawowe znaczenie: ruch na wewnątrz ( emisja ) / ruch do zewnątrz, wiele czynnikówwychodzi z jednego źródła / wiele czynników spotyka się w „jednym punkcie”, patrz: E-kspresja, E-misja, E-manacja, E-rupcja – ruch na zewnątrz – E-rozja, E-skorta, E-liksir, E-sencja – jako kilka czynników łącz się w jedno – ruch do zewnątrz. E-mocja jako połączenie przeciwieństw. Zachodzi wewnątrz – emanuje na zewnątrz.
F – litera jak dotąd bliżej nie analizowana, znaczenie w „wersji roboczej”, podobnie jak E ale mówi o emisji nieregularnej, nieharmonijnej F-erment, F-eralny, F-ala, F-ałda, F-ałsz, F-urkot, F-let ( harmonijna emisja zależna od ustawienia palców na instrumencie ) itp.
np. G-rzechotka ( dźwięk przerywany ), G-żegżółka, G-rzebień, G-rzęda – dekoncentracja, rozproszenie, znaczenie dodatkowe – „zmiana stanu” G-iąć, G-ubić, G-inąć G-ryźć, G-ładzić – litera omówiona dokładnie w odc. 138
H – oznacza „jedno wynika z drugiego” a także połączenie biegunów ( również przeciwstawnych ) – patrz : H-istoria, H-erb, H-andel, H-asło, H-ałas, H-armonia, H-oroskop –
w zaczeniu „jedno wynika z drugiego”, jak również Horyzont, H-ybryda, H-ydrant , H-erold – jako – „połączenie biegunów”, połączenie czynników
I – razem / osobno, łączy i dzieli ( wyodrębnia ), reprezentuje też „odcinek”czegoś, część – samodzielne „I” jest spójnikiem ale stojąc w wyrazie jako pierwsze – wyodrębnia, I-zoluje; patrz np. I-stota, I-nicjacja, I-mię, I-nstynkt, I-ntuicja, I-dea, I-nspiracja, I-ntruz, I-skra, I-nterwał, I-lość i wiele innych
J – podobnie jak I, używane wymiennie dla harmonijności i dobrego brzmienia mowy
K – ruch na zewnątrz ( emisja ), ruch do wewnątrz ( koncentracja ), dodatkowe znaczenie: odrobina czegoś, bardzo mała ilość, podstawowa jednostka ( litera K była omawiana w odc. 97 – nie zostały jednak omówione wszystkie znaczenia), patrz np. K-rzyczę, K-icham, K-aszle, K-usza, oraz K-ruszę, K-iszę, K-oncentruje, K-lucz a także Krztyna, Kropka, Kropla, Kreska i inne
L – odbicie / połączenie, kilka elementów spotyka się w jednym „punkcie” gdzie następuje działanie, reakcja, zmiana stanu, dodatkowo – związek z przestrzenią – pion / poziom –
L-ustro, L-utnia, L-ot, L-eże, L-ampa, L-aska i inne
Ł – obok R – być może najważniejszy „funkcyjny” znak oznaczający ŻYCIE / RUCH, DZIAŁANIE, zmianę stanu, wchodzi w skład bardzo ważnych ligatur jak ŁO, OŁ, AŁ, ŁA –
patrz np. ŁO-no, Ł-ąka, ŁÓ-Ż-KO, Ł-ad, Ł-an, Ł-eb, ŁO-kieć, Ł-ódź, Ł-apa, ŁO-pata, Ł-ączyć. Bardzo ważna litera, którą próbowano z naszego języka wyplenić poprzez zamianę na U – patrz np. wyrazy jak AŁ-RA, AŁ-RE-OL-LA, AŁ-TOR, AŁ-LA a także wyrazy rozpoczynające się na AŁ-TO i wiele innych. Zjawisko dotyczy również wyrazów gdzie „Ł” jest w środku. Jako, że podobnie jak „R” ta litera w naszym języku reprezentuje DUCHA, ŻYCIE, MOC, ENERGIE próbowano ją usunąć. Łacina skutecznie po-łobicnała nasz język ze znaków, które przesiąknięte są Duchem, znaków o innych – wyższych częstotliwościach. ŁAC-INA = LAC-ki INA-czej. ŁAC-INA = CAŁ-y INA-czej ( w naszym języku czytamy również wspak – zjawisko opisane w odc. 4 )
M – złożony znak zinterpretowany tylko częsciowo, oznacza m.in. ruch w dół, do siebie, wskazanie na siebie. Przeciwieństwo „W” – o ile „W” to W-ięcej – góra, W-asze – M to M-niej – dół, M-oje. M- to Materia, Matka, M-łotek, M-iejsce.
N – podstawowe znaczenie – połączenie góry z dołem, łącznik między różnymi rzeczami, zjawiskami – patrz N-os ( łączy świat materii i duchowy ), N-oga – łączy górę i dół, N-osze,
N-apis, N-iebo, Niż. O tyle o ile „N” reprezentuje połączenie „w pionie”, między „górą i dołem”, określa stanowisko – o tyle „Z” reprezentuje połączenie „w poziomie”, między „prawym a lewym”
O – pełnia danego zjawiska / O-dseparowanie od pełni, ujęcie czegoś w ramy ( O-kreślenie ), dodatkowo – wyrazy związane z O-walnym kształtem litery. Przykłady: O-krąg, O-sada, O-s-oba, O-rganizm, O-błok, O-bieg, O-twór jako „pełnia zjawiska” ale również O-dseparowana od niej część pełni np. O-kruszki, O-ddział, O-piłki, O-statki, O-dstęp a także O-czywiste wyrazy jak O-krąg, O-paska, O-pona, O-tworzyć ( drzwi ), O-pończa, Owal, O-bły, O- bwarzanek i wiele innych, ( Li-Te-eR-RA O-pisana w O-dcinku 12 )
P – P-ełny / P-usty, P-rzed i P-o, w związku z kształtem litery – oznacza wszystko co wypukłe, litera P to kwintesencja WYPUKŁOŚCI – ale także jej przeciwieństwa. Patrz np. P-agrórek, P-oduszka, P-ierś ( dwie to B-iust ), P-ieczarka, P-urchawka, P-inezka, P-ompon, P-ryszcz, P-arasol, P-upa, P-ośladek, P-iramida ale także P-usty, P-różny, P-łaski, P-owierzchnia, P-rzestrzeń – jako znaczenie P-rzeciwstawne. Znaczenie dodatkowe – „P” reprezentuje P-ary, zjawiska występujące w parach – P-iersi, P-alce, P-łuca, P-ięty, P-artnerzy, P-aznokcie itd.
R – obok „Ł” prawdopodobnie najważniejszy znak w naszej mowie, silnik, motor naszej mowy, wprawia struny w krtani w drgania, R oznacza działanie – wibracje, energie, moc. Wchodzi
w skład najważniejszych jąder – pierwiastków słowotwórczych naszej mowy – RA, AR, OR, RO. W naszym języku używana do graficznego przedstawienia MOCY TWÓRCZEJ BOGA –
w zestawieniu z literą „A” – symbolem nieskończoności ( gdy stoi na końcu ), R-A oznacza nieskończoną energię, Boskie Światło. RA – pierwsze słowo, to, które byłó na początku.
S – energia ( fala każdego rodzaju ), ruch energii, przepływ, zmiana, dodatkowo – rozpoczyna wyrazy związane ze spiralnym kształtem litery. Przykłady: S-erce,S-trzał, S-trumień, S-truna,
S-trąk, S-trach, S-tres, S-trup, S-tudia, S-tudnia – jako ruch energii, przepływ a także: S-kurcz, S-kręt S-piętą S-zyją, S-piralny S-plot-S-upeł, S-erpentynowa S-prężyna. „S” stojąc w środku wyrazu może pełnić funkcję „łącznika”, który na ogół pełni litera „Z” – znaki stosowane wymiennie dla spójności, harmonijności i jak najlepszego brzmienia naszej mowy.
T – koncentracja w punkcie / przemiana, rozproszenie, dodatkowo – „palec wskazujący” –
T-emat, T-aran, T-wardy, T-łok, T-arcza, T-arg – jako koncentracja – ale także dekoncentracja / rozproszenie – potencjalna przemiana ( rozwidlanie litery na górze ) np. T-rawienie, T-arło,
T-ygiel, T-rąd, T-rzustka, T-rud. Dodatkowe znaczenie – „wskazówka”, „palec wskazujący” –
„T” rozpoczyna wyrazy określające czas, położenie w przestrzeni itp. T-eraz, T-am, T-ędy, T-a, T-o, T-en, T-wój, T-ak, T-ylko, T-yle, T-uż T-uż i inne – litera bardzo szczegółowo opisana w odc. 116
U – U-bytek, brak, niepełnia / ale także możliwośc dopełnienia, U(z)U-pełnienia, dodatkowo – rozpoczyna albo wchodzi w skład wyrazów związanych z jej kształtem np. U-śmiech, U-sta,
U-chwyt, U-giąć, U-kośny, U-kłon, Ł-U-K, p-U-sty, g-U-z. Znaczenie podstawowe: U-bytek,
U-jma, U-trata, U-bogi, U-rwisko, znaczenie przeciwstawne: możliwość U-zupełnienia, U-doskonalenia, U-rozmaicenia, U-kwiecenia itp. Litera omówiona w odc. 36
W – analogicznie jak M tylko odwrotnie – W-yżej, W-ięcej, Wiele – ale także „przeciwieństwo”–
W-ystarczająco, W-łaściwie, W-ąsko – zarówno W-E-jście jak i W-Y-jście, trzy wierzchołki w górę / dwa w dół.Reprezentujje ruch związany z emisją w górę, wypychaniem, wyrzucaniem itd.ale także jego przeciwieństwo. Wysoko, Wyżej Wieje i Wyje Wiatr, Widok Wybitny. Związana także z działaniem nacechowanym jej ekspansywnym kształtem patrz np. W-ładza, W-róg, W-raży, W-ojna, dużo przykadów podawałem w odc. 134 ( Rysunek litery, który pomaga zobrazować jej właściwości w filmie na podstawie niniejszego artykułu )
V – litera używana dawniej wymiennie z U, nie zajmowałem się nią do tej pory ze względu na brak „materiału” – nie rozpoczyna naszych wyrazów
X – tą literą nie zajmowałem się do tej pory ze względu na brak „materiału” – nie rozpoczyna ona naszych wyrazów, wymowa tego symbolu – przecinających się linii jest jasna. Jak wiemy używamy innej metody zapisu.
Y – wiele w jeden / jeden w wiele – zarówno koncentracja w punkcie, gdzie kilka czynników skupia się w jeden jak i potencjalna dekoncentracja, RO(z)proszenie możliwe „opcje”, RO(z)widlenie np. t-Y-ran, wYwar, rYdwan, dYwan – wiele czynników splata się w jedno zjawisko ale także w-Y-jście, m-Y-śl, b-Y-t, t-Y-p – gdzie „opcji”, możliwości działania jest wiele
Z – łącznik w poziomie ( analogicznie jak „N” w pionie ), mówi o zespoleniu, zrośnięciu, zgrupowaniu, złączeniu, zdobyciu ale także o przeciwieństwie – zerwaniu, zejściu, zepchnięciu, zepsuciu, zbyciu, zrzuceniu itd. Dzięki „Z” można Z-ŁĄ-czyć, można RO(z)ŁĄ-czyć, można
Z-RO-bić a także RO(z)BIĆ. Stojąc w środku wyrazu „Z” pełni funkcję łącznika między składowymi – patrz np. PR(z)ES-TR(z)EŃ – wiele przykładów podawałem w odc. 134
Omówione znaki specjalne: Ą, Ę, Ś
Ą – kilka zastosowań, m.in.„zwęża” się ku górze, ciąąągnie się – jest plastyczna – patrz W(Ą)S-KI, CI(Ą)gnąć, W(Ą)Ż, omawiana pobieżnie przy okazji wyrazu W(Ą)S-KI w odc. 134
Ę – mówi m.in. o ruchu nie w linii prostej a po swego rodzaju „krzywej”, oddaje „ugięty” charakter wyrazu w którym występuje, patrz T-Ę-cza, R-Ę-KA, R(z)Ę-sa, PR(z)Ę-S’ŁO, W(Ę)-dka, W(Ę)GOR(z), W(Ę)GI-IE-EŁ, W(Ę)(z)EŁ i inne – omawiana przy okazji analizy różnych wyrazów w odc. 134
Ś – zmiana stanu zjawiska, możliwość zmiany stanu, potencjalna przemiana – patrz Ś-MI-IE-ER-Ć, Ś-MI-IE-TAN-A, Ś-MI-G’ŁO, Ś-NI-IE-G, S-LI-NA, Ś-WI-IA-T’ŁO – znak omówiony bardzo szczegółowo w odc.136
Znaki Ą,Ę,Ó,Ś,Ć,Ź,Ń, Ż oraz związek „ER-ZET” I „CEHA” będą szerzej omawiane oddzielnie / mają oddzielne znaczenia. Coś co znamy jak „ER-ZET” jest w istocie R(z)[tym co po niej] – tak więc w naszym języku funkcjonuje jedno ŻET a R(z) jest związkiem specjalnym ( konstrukcją ) jakich w naszym języku wiele. Jest różnica w wymowie „ER-ZET” i ŻET podobnie jak dla H i CEHA – w naszej dzisiejszej mowie praktycznie zupełnie tą różnice zatarliśmy.
Znaki specjalne Ą,Ę a także konstrukcje (w) Ą i (w)Ę były omawiane w odcinku będącym nawiązaniem do publikacji Pana Bralczyka traktującej o tym czemu nasze słowo WYPUKŁY jest takie…wypukłe a słowo WKLĘSŁY…wklęsłe ( omawiam też inne słowa jak SZEROKI, GRUBY, WĄSKI ). Odcinek 134 o którym mowa jest pigułką wiedzy o wielu literach – w tym o wymienionych już znakach specjalnych Ą i Ę. Bardzo gorąco go polecam – jest to w mojej ocenie jeden z najciekawszych odcinków. ( Im nowsze odcinki – tym moja wiedza większa – na co chciałem szanownego odbiorcę uczulić – pierwsze odcinki są mocno amatorskie choć to wnich forułuje podstawy mojej teorii ROAR – mówiącej o języku polskim jako o pierwszym języku, języku natury, języku przesiąkniętym Duchem obecnym w całym stworzeniu )
Oprócz ligatur, które opiszę w kolejnym odcinku, litery w naszym języku wchodzą także w skład konstrukcji typu:
O(w)A – patrz: O(w)U-LA(c)JA
O(w)AŁ – patrz: Prac-O(w)AŁ
E(w)O – patrz: E(w)O-LU(c)JA
U(w)A patrz: U(w)A-GA ( zamien „puste” – czyli „U” – w „skoncentrowane – czyli „A” )
Konstrukcje tego typu mówiąo zachodzącej przemianie [ zamiana jednego (w) drugie ]
Tak więc „W” oprócz swoich właściwości jako samodzielna litera pełni także funkcję informacyjną, łącząc składowe wyrazu np.
T(w)OR(z)E, – konstruckcje T(w)O i OR(z)E
T(w)ÓR – T(w)ÓR
T(w)AR(z) – T(w)AR
T(w)AR-RÓG – T(w)AR
T(w)IE-ER-D(z)A – T(w)IE
Podobne funkcję pełnią znaki I, Z, S – będące łącznikami składowych wyrazów. „Z” jest stosowane wymiennie z „S” dla spójności i harmonijności, dla lepszego brzmienia naszej mowy. „Z” jest np. składową konstrukcji „ERZET” będąc w istocie łącznikiem „R” symbolizującego energie z dalszą częścią wyraz, patrz np:
R(z)E-KA
R(z)Ę-SA
R(z)Ą-D
itd.
„Z” w innym zestawieniu:
RO(z)pakowanie
RO(z)bicie
RO(z)łączenie
albo odwrotnie – (z)RO(z)U-MI-EĆ, (z)RO-BIĆ [ po inwersji – RO(z)BIĆ ]
Podobnie jest z konstrukcjami S(z), C(z), (c)H.
Róznych tego typu konstrukcji informujących o połączeniu, przemienie czy innych relacjach zachodzących między składowymi w naszym języku jest niezliczona ilość. Takie związki to nie tylko litera / litera ale także litera / ligatura, ligatura / nadligatura i inne. Częściowo opisane przezemnie w odcinku 86, reszta informacji póki co – RO(z)SI-ana w pozostałych odcinkach.
Zapraszam do kolejnego artykułu o ligaturach – już wkrotce.
Jeżeli materiały na kanale i blogu Prometej Wyzwolony uważasz za wartościowe możesz wesprzeć ich twórcę poprzez serwis PATRONITE: https://patronite.pl/Prometej
Abdżad inaczej pismo spółgłoskowe – ogólna nazwa pism alfabetycznych stosowanych do zapisu niektórych języków, posiadających lub stosujących tylko znaki na oznaczenie spółgłosek. Słowo "abdżad" opiera się na pierwszych literach alfabetu (w uproszczonej transkrypcji: a, b, g, d) występujących we wszystkich językach semickich, takich jak fenicki, syryjski, arabski i hebrajski. W dawnym języku arabskim pierwsze litery alfabetu: "a" (ʾalif), "b" (bā’), "dż" (ǧīm), "d" (dāl), fonetycznie tworzą słowo "abdżad" (أﺑﺠﺪ), co oznacza "alfabet".
Niektóre języki używają abdżadów niepełnych, tzn. samogłoski oznacza się w nich za pomocą specjalnych znaków diakrytycznych lub oznacza się tylko samogłoski długie. Przykładami są tu pismo arabskie i pismo hebrajskie. Terminu abdżad użył po raz pierwszy w swoich pracach naukowych Peter T. Daniels, autor monumentalnego dzieła World’s Writing Systems.
Alfabet fenicki
Alfabet fenicki, będący modyfikacją istniejącego wcześniej pisma proto-kananejskiego jest najstarszym zachowanym alfabetem świata. Uważa się, że powstał około 1050 p.n.e., najprawdopodobniej dla potrzeb rozwijającego się handlu. Służył do zapisu fenickiego, języka z grupy północno-semickiej, używanego w starożytności na terenie dzisiejszego Libanu oraz w licznych fenickich koloniach. Zapis ten, poprzez oparte na nim pisma greckiei hebrajskie, dał początek wszystkim alfabetom stosowanym współcześnie na terenie Europy oraz arabskiemu, a nawet dewanagari używanemu obecnie wIndiach[potrzebny przypis].
Charakterystyczną cechą fenickiego jest jego spółgłoskowość (brak liter odpowiadających samogłoskom, które odczytywano z kontekstu). Pozwala to sklasyfikować ten alfabet jako abdżad. Hebrajczycy w pierwszych wiekach naszej ery opracowali opcjonalny system oznaczania samogłosek pisma sylabicznego, natomiast starożytni Grecy przemianowali niektóre litery pisma fenickiego na samogłoski, tworząc pierwszy pełny głoskowy alfabet. Poszczególne litery zapisu fenickiego oznaczają także całe wyrazy, co zaznaczono w tabeli. Alfabet, odczytywany najczęściej od prawej do lewej, zrekonstruowała w 1904 roku grupa uczonych pod przewodnictwem Theodora Nöldeke. Bazowali oni na setkach zachowanych inskrypcji, odnalezionych w byłych fenickich miastach: Tyrze, Byblos i Kartaginie. Mimo tego nie jest do końca pewne znaczenie niektórych liter, które na przestrzeni wieków ulegały zmianom (np. "digg" – ryba na "dalet" – drzwi; "hillul" – święto na "he" – okno).
ﺏ ﺭ ﻑ
ŁĄCZnie stronę odwiedziło już 55677 18037 odwiedzający ZNAJ DUJ OM tutaj!
ƛ
"Prywatny właściciel Stoczni Gdańsk nie wywiązał się z zobowiązania i nie dostarczył w umówionym terminie biznesplanu dla Stoczni Gdańsk. (...) Na dzisiejszym spotkaniu przedstawiciele właściciela stoczni zadeklarowali, że przedstawią biznesplan w przyszłym tygodniu"
