Dokonał tego w 391 roku patriarcha Teofil . Największa Biblioteka w Historii naszej cywilizacji została spalona,bo zawierała za dużo dzieł i dowodów stojących w sprzeczności z dogmatem chrześcijan i muzułmanów.

Z tego fragmentu można dowiedzieć się co przyświecało wrogom nauki i kultury którzy rozprawili się z wiedzą wielu narodów :
"Ostatnim pracownikiem naukowym tej biblioteki była kobieta — matematyk, astronom, fizyk i zwierzchnik szkoły neoplatońskiej. Wszystkie te stopnie i zaszczyty, warto dodać, osiągnęła ona w wieku około 40 lat. Na imię jej było Hypatia. Urodziła się w tym mieście w 370 roku n.e.. W czasach, gdy kobiety miały znikome szanse na zdobycie wykształcenia i traktowane były często jak niewolnice, Hypatia szybko pięła się w górę po szczeblach kariery. Była niewątpliwie bardzo urodziwa. Wielu mężczyzn starało się o jej rękę, ale odrzuciła wszystkie propozycje małżeństwa. Moim zdaniem, była to prawdziwie święta osoba. W tym czasie Aleksandria od dłuższego już czasu była częścią imperium rzymskiego i warunki życia w tym mieście pogarszały się. Obrastający w siłę kościół chrześcijański starał się wyplenić pogaństwo w tym mieście, zwłaszcza rywalizującą z nim filozofię neoplatońską. Wszystkie oczy zwrócone były na Hypatię. Cyryl, patriarcha Aleksandrii nie lubił jej za to, że zaprzyjaźniona była z Orestesem, rzymskim prefektem miasta, a jeszcze więcej za to, że była dla ludzi symbolem postępu i oświecenia, które ówczesny kościół chrześcijański miał zwyczaj utożsamiać z pogaństwem.

Z narażeniem życia Hypatia nie przestawała propagować swoich poglądów ustnie i pisemnie, aż pewnego dnia, 415 roku, w drodze do pracy, została zaatakowana przez rozjuszony tłum parafian „proboszcza" Cyryla. Wyciągnęli ją z wozu którym jechała, podarli jej szaty, porżnęli jej ciało i obdarli je do kości wielkimi ostrymi muszlami. Następnie zwłoki jej spalono, jej dzieła zniszczono, a Ostatnim pracownikiem naukowym tej biblioteki była kobieta — matematyk, astronom, fizyk i zwierzchnik szkoły neoplatońskiej. Wszystkie te stopnie i zaszczyty, warto dodać, osiągnęła ona w wieku około 40 lat. Na imię jej było Hypatia. Urodziła się w tym mieście w 370 roku n.e.. W czasach, gdy kobiety miały znikome szanse na zdobycie wykształcenia i traktowane były często jak niewolnice, Hypatia szybko pięła się w górę po szczeblach kariery. Była niewątpliwie bardzo urodziwa. Wielu mężczyzn starało się o jej rękę, ale odrzuciła wszystkie propozycje małżeństwa. Moim zdaniem, była to prawdziwie święta osoba. W tym czasie Aleksandria od dłuższego już czasu była częścią imperium rzymskiego i warunki życia w tym mieście pogarszały się. Obrastający w siłę kościół chrześcijański starał się wyplenić pogaństwo w tym mieście, zwłaszcza rywalizującą z nim filozofię neoplatońską. Wszystkie oczy zwrócone były na Hypatię. Cyryl, patriarcha Aleksandrii nie lubił jej za to, że zaprzyjaźniona była z Orestesem, rzymskim prefektem miasta, a jeszcze więcej za to, że była dla ludzi symbolem postępu i oświecenia, które ówczesny kościół chrześcijański miał zwyczaj utożsamiać z pogaństwem.
pamięć po niej starano się wszelkim sposobem zatrzeć. Cyryla zaś ogłoszono świętym. [ 1 ] .pamięć po niej starano się wszelkim sposobem zatrzeć. Cyryla zaś ogłoszono świętym. [ 1 ] .

Naukę i nowoczesne poglądy usiłuje się zniszczyć , karząc ludziom oddawać pokłony Marionetkom wyniesionym na "trony" przez dominującą religie i politykę w danym czasie i regionie.

Pierwsze podpalenie było przypadkowe,podczas inwazji Cezara na Egipt w 40r. p.n.e.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Biblioteka_Aleksandryjska .

Drugie w 115 roku w czasie powstania żydowskiego w Pn. Afryce
http://forum.gazeta.pl/forum/w,50,79177691,0,Kto_spalil_Bibl... .

Trzecie przez Chrześcijan ( najbardziej skuteczne )
http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,3345 . ( tekst o Hypati )

Czwarte , uczymy się od chrześcijan , bibliotekę spalono w 642 r. na rozkaz kalifa Omara I, który miał powiedzieć: "Albo te księgi zawierają to samo co Koran, więc są niepotrzebne, albo coś innego, więc są szkodliwe". Obydwie wersje, sprzeczne zresztą ze sobą, są legendarne. Kolejny religijny fanatyzm kontra wiedza i nauka !

Zawierała wiele rewelacji i sporo opracowań naukowych które z powrotem były odkrywane w 14-15 wieku przez pierwszych naukowców i fizyków .

FRAGMENT ROZMOWY Z ERICHEM VON DANIKENEM NA TEMAT BIBLIOTEKI ALEKSANDRYJSKIEJ :

Historia ludzkości zawiera wiele białych plam! Pytał pan o księgi
z okresu budowy piramid... Żadna nie dotrwała do naszych czasów!
Dziś wiadomo tylko, że faraon Ramzes III stworzył wielką biblio-
tekę. Nic z niej nie zostało! W starożytności mądrzy władcy poszuki-
wali i gromadzili wprawdzie wciąż księgi, tworzyli niezmordowanie
nowe biblioteki, ale kolejne wojny zaborcze niszczyły je za każdym
razem.
Dopiero po poznaniu paru liczb człowiek zaczyna sobie mgliście
uświadamiać, co pochłonęły płomienie. Fachowcy oceniają, że zbiory
biblioteki aleksandryjskiej liczyły ponad 700 000 pergaminów. Ani
jeden nie przetrwał nie naruszony! Kiedy w 47 r. po Chr. wojska Cezara
szalały w Aleksandrii, podpalając domy, spłonęła również biblioteka.
Kiedy po jego śmierci Kleopatra - wiedzą państwo, tych dwoje coś
łączyło - wróciła do Egiptu, otrzymała w darze od biblioteki z Per-
gamonu w Azji Mniejszej 200 000 rolek pergaminów, które znów stały
się w Aleksandrii podstawą kolejnej biblioteki. Nic, zupełnie nic nie
pozostało, bo około 200 lat później cesarz rzymski Dioklecjan kazał
zniszczyć bibliotekę. Nie udała się też trzecia próba doprowadzenia
biblioteki aleksandryjskiej do dawnego blasku i bogactwa przez zbiera-
nie starych pism. Za Teodozjusza, którego zapewne przez pomyłkę
obdarzono przydomkiem "Wielki", biblioteka aleksandryjska została
spalona przez wojska chrześcijańskie. Gdy w końeu Aleksandria dostała
się na powrót pod panowanie arabskie, los jeszcze raz zadrwił z miasta
- ogarnęły je płomienie, które pochłonęły ostatnie księgi z dawnych
czasów? Smutny rozdział historiipewnego miasta opowiadający o pewnej
bibliotece!
W trakcie swoich wypraw wojennych Cezar kazał niszczyć biblioteki.
Aleksander Wielki kazał w Iranie spalić pierwopis Awesty, Awesta zaś
zawierała pradawne utwory religijne Persów. Któryś z wielu chińskich
cesarzy nakazał około 200 r. prz. Chr. spalić wszystkie stare księgi. Nie
inaczej było w Ameryce Południowej i Srodkowej. Fanatyzm religijny
i niewyobrażalna głupota sprawiły, że obchodzono tam święta znisz-
czenia. Wedle pierwszego arcybiskupa Meksyku, Don Juana de Zumar-
ragi, starożytne pisma nie zawierały nic poza "zabobonem" - ten
równie pobożny co głupi pan kazał spalić dziesiątki tysięcy rękopisów
majowskich i inkaskich.
Co było przyczyną tej bezsensownej żądzy niszczenia? Co powodowa-
ło, że tak wielu "wielkich" z historii ludzkości i tak wielu religijnych
żarliwców paliło bezcenne dobra kultury - stare rękopisy?!
Motyw był zawsze ten sam... despotyzm! Ani władcy świeccy, ani
duchowni nie chcieli przyznać, że przed nimi albo obok nich istniały
kultury starsze i o wiele bardziej rozwinięte od tych, których reprezen-
tantami się mienili! Deptali, niszczyli wszelkie ślady i świadectwa
minionej, wielkiej przeszłości... aby samemu stanąć w pełniejszym
blasku. Nie rozumieli, że po każdym takim paleniu foliałów ludzkości
robiło się coraz ciemniej.



























HYPATIA z Aleksandrii
Wojciech Domitrz
Wydział Matematyki i Nauk Informacyjnych Politechniki Warszawskiej
Warszawa 2011

Marek Kordos Wykłady z historii matematyki Warszawa 2005
...dotyczy pierwszej odnotowanej w historii nauki kobiety –
była nią Hypatia. Młode to dziewczę ... interesowało się
dziełami starożytnych mędrców.
Co więcej, czytało te dzieła i ponod rozumiało o czym w nim
mowa.
Nic przeto dziwnego, że nauczający wówczas w Aleksandrii
święty Cyryl wezwał miłujących bliźniego chrześcijan, by
położyli temu kres.
A że był to wybitny kaznodzieja, więc Hypatia została
ukamienowana w roku 415
– widad nikt z kamienujących nie splamił się czytaniem
mędrców i mógł bez wahania rzucid kamieniem.

Aleksandria
• 331 p.n.e. założona przez Aleksandra Wielkiego
• 323 p.n.e. śmierd Aleksandra, Ptolemeusz faraonem
Egiptu
• Ptolemeusz zakłada ośrodek naukowy - Muzeum z
wielką biblioteką
• 47 p.n.e. biblioteka spłonęła, resztki papirusów
przeniesiono do świątyni Serapisa

Euklides(ok. 300 p.n.e)

Kopia Elementów z IX wieku znaleziona w Watykanie

Teon z Aleksandrii(ok.335-405n.e.)
• Komentarze „Elementów” Euklidesa
• Komentarze „Data” i „Optica” Euklidesa
• Komentarze do 13 ksiąg „Almagestu”
Ptolemeusza
• 2 komentarze do „Tablic podręcznych”
Ptolemeusza
• Przepowiedział zadmienie Słooca i Księżyca
• Ojciec Hypatii

Prace matematyczne Hypatii
• Komentarz do „Arithmetica” Diofantosa
• Komentarz do „Conica” Apolloniusza z Perge
• praca „Kanon astronomiczny”- byd może
komentarz do „Tablic podręcznych”
Ptolemeusza
• Rewizja Komentarzy Teona do „Almagestu”
Ptolemeusza
Arithmetica Diofantosa(ok.200-284)
• Przedstawid iloczyn sum dwóch kwadratów
jako sumę dwóch kwadratów
(x2+y2
) (a2+b2
)=(xa-yb) 2 +(xb+ya) 2 =(xb-ya) 2+(xa+yb) 2
z=x+iy, w=a+ib
|z||w|=|zw|=|zw|

Astrolab
Neoplatonicy w Aleksandrii
•Matematyka sama jest filozofią, gnozą-boską
wiedzą, pomostem między teologią a światem
fizycznym
•Znajomość matematyki pozwala wpływać
na przyrodę, los i świat duchowy.
•Badanie własności arytmetycznych zjawisk i technik
obliczeniowych jest kluczem do poznania przyrody.
•Matematyka aleksandryjska była formą metafizyki ,
wiedzą tajemną, niebezpieczną.
•Zwieńczenie matematyki aleksandryjskiej:
System astronomiczny i kalendarzowy Ptolemeusza
oparty na platońskim założeniu kolistości orbit.
• 380 chrześcijaostwo religią panującą
• 391 zamknięcie Biblioteki Aleksandryjskiej
• 392 zakaz wyznawania innej religii
• 393 zakaz urządzania igrzysk olimpijskich
• 395 ostateczny podział cesarstwa na
wschodnio- i zachodnio-rzymskie

•Maria Dzielska ,,Hypatia z Aleksandrii” Universitas, Kraków 2010.
•Marek Kordos ,,Wykłady z historii matematyki” SCRIPT, Warszawa 2006.
•Jan Hartman ,,Czego filozof może nauczyć się od matematyka?” Wiad. Mat. 45 (1), 51-58.
•Leszek Kołakowski ,,Mini wykłady o maxi sprawach” Wyd. Znak, Kraków 2004.
•Ewa Wipszycka ,,Kościół w świecie późnego antyku” Wyd. UW, Warszawa 2006.
•Wikipedia, hasła różne i linki zewnętrzne do nich.
•Michael A. B. Deakin „Hypatia nad Her Mathematics” The Amer. Math. Monthly, 101(3), 1994, 234-243. •Michał Szurek ,,Matematyka dla humanistów” RTW, Warszawa 2000.
•W. R. Knorr ,,Textual Studies in Ancient and Medieval Geometry” Birkhauser, Boston 1989.
•Philip J. Davis, Reuben Hersh ,,Świat matematyki” Warszawa PWN 1994.
•Sokrates Scholastyk „Historia kościoła” edycja komputerowa: www.zrodla.historyczne.prv.pl
•M. A. B. Deakin"The Primary Sources for the Life and Work of Hypatia of Alexandria” ze http://www.polyamory.org/~howard/Hypatia/index.html
•Zygmunt Kubiak „Dzieje Greków i Rzymian” Świat Książki, Warszawa 2003. 

Piis manibus Miroslai

Wykaz skrótów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
WPROWADZENIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11
Rozdzia³ I. HYPATIA W LITERACKIEJ LEGENDZIE 29
Tradycja nowo¿ytna . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
U Ÿróde³ tradycji literackiej . . . . . . . . . . . . . . 63
Rozdzia³ II. HYPATIA I JEJ KR¥G INTELEKTUALNY 74
Uczniowie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74
Drogi poznania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
Rozdzia³ III. ¯YCIE I ŒMIERÆ 128
Córka Teona w œrodowisku aleksandryjskim . . . . . 128
Okolicznoœci œmierci . . . . . . . . . . . . . . . . . 151
WNIOSKI KOÑCOWE . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
PRZYPISY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
BIBLIOGRAFIA (od 1860) . . . . . . . . . . . . . . . . 219
SUMMARY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 231
INDEKS NAZWISK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235

AG – Anthologia Graeca
AP – Anthologia Palatina
BZ – „Byzantinische Zeitschrift”
BIFAO – „Bulletin de l’Institut Français d’archéologie
orientale”
CCAG – Catalogus Codicum Astrologorum Graecorum
CH – Corpus Hermeticum
CSEL – Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum
C.Th. – Codex Theodosianus
Dam. frag.; Epit. Phot. – Damascius; fragmenty i Epitome Photiana,
wg Damascii, Vitae Isidorii Reliquiae,
ed. C. Zintzen (Hildesheim 1967). Bibliotheca
graeca et latina suppletoria I
D.L. – Diogenes Laertios, Vitae Philosophorum
DPhA – Dictionnaire des philosophes antiques, dir.
R. Goulet (Paris 1989–)
Ep.70 (e.g.) – Synesii Cyrenensis Epistolae, ed. A. Garzya
(Roma 1979); powtórzone w: Opere di Sinesio
di Cirene, Epistole, Operette, Inni, a cura
di A. Garzya (Torino 1989). Classici Greci.
Autori della tarda antichità e dell’età bizantina
(direz. di I. Lana e A. Garzya). St¹d
cytaty z innych utworów Synezjusza
GCS – Die griechischen christlichen Schriftsteller
GRBS – „Greek, Roman and Byzantine Studies”
HSCPh – „Harvard Studies in Classical Philology”
HE – Historia Ecclesiastica (autorzy Sokrates,
Sozomen, Filostorgiusz, Teodoret, Kasjodor
s¹ wymieniani w ka¿dym przypadku)

10
JHS – „Journal of Hellenic Studies”
JRS – „Journal of Roman Studies”
JTS – „Journal of Theological Studies”
LN – Leges Novellae
L.S.J. – H.G. Lidell, R. Scott, H.S. Jones (eds.),
Greek-English Lexicon
LThK – Lexicon für Theologie und Kirche
PG – Patrologia Graeca
PH – Damascius, The Philosophical History, Text
with Translation and Notes by P. Athanassiadi
(Athens 1999)
PLRE – The Prosopography of the Later Roman
Empire
RE – Paulys Realencyklopädie der klassischen
Altertumswissenschaft
REG – „Revue des études grecques”
TAPhA – „Transactions and Proceedings of the
America
S – Eunapius, Vitae Sophistarum

Biedna Hypatia, z której zdarli
suknie na placu Aleksandrii
Czesław Mi³łosz, Traktat moralny

Praca niniejsza nie by³a wczeœniejszym, niezale¿nym zamierzeniem
monograficznym. Pomys³ jej napisania narodzi³ siê doœæ
nieoczekiwanie w czasie moich badañ nad ¿yciem i twórczoœci¹
literack¹ Synezjusza z Cyreny, wczesnobizantyjskiego polityka
i humanisty z prze³omu IV i V wieku, jednego z bardziej interesuj¹cych
pisarzy póŸnego hellenizmu.
Spoœród pism tego neoplatoñskiego filozofa, eseisty politycznego,
poety opiewaj¹cego piêkno bytu najwy¿szego, pod koniec
¿ycia biskupa Ptolemais libijskiej, jego obfita korespondencja
mia³a decyduj¹cy wp³yw na wybór tematu ksi¹¿ki. To w³aœnie
podczas czytania pe³nych podziwu nad dusz¹ i umys³em Hypatii
listów Synezjusza zrodzi³a siê we mnie potrzeba bli¿szego
poznania tej ciekawej aleksandryjskiej uczonej i filozofki, której
¿ycie i osobowoœæ duchowa od wieków niezmiennie wzbudzaj¹
zainteresowanie.
W syntezach historii póŸnego cesarstwa rzymskiego czy
w zarysach dziejów Koœcio³a chrzeœcijañskiego po Konstantynie
Wielkim nie pisze siê o Hypatii zbyt obszernie. Rozdzia³y
jej poœwiêcone s¹ barwne, ale powtarzaj¹ te same, szablonowe
treœci. Opisuje siê w nich bowiem przede wszystkim okolicznoœci
i przebieg jej tragicznej œmierci, która mia³a miejsce
w czasie rozruchów ludu aleksandryjskiego w 415 roku po Chr.,

wywo³anych konfliktem miêdzy w³adz¹ koœcieln¹ i œwieck¹1
. We
wszystkich tych pracach umieszcza siê owo wydarzenie w szerokiej
perspektywie zmagañ ideowych, w jakie obfitowa³a epoka
przemian wieloreligijnego cesarstwa w pañstwo chrzeœcijañ-
skie.
Ten, kto pragnie dowiedzieæ siê czegoœ wiêcej na temat realiów
zwi¹zanych z Hypati¹, o jej ¿yciu i dzia³alnoœci, musi siêgn¹æ
oczywiœcie do poœwiêconych jej naukowych prac monograficznych.
Wiêkszoœæ opracowañ tego typu pochodzi z drugiej
po³owy XIX wieku2
i pomimo ¿e mo¿na w nich znaleŸæ i ciekawe
analizy, i interesuj¹ce argumenty, s¹ to prace ju¿ przestarza³e.
Dochodzi do tego jeszcze subiektywny sposób interpretowania
materia³u historycznego dotycz¹cego filozofki, zale¿ny
w du¿ym stopniu od rozwijaj¹cej siê w tym okresie w literaturze
piêknej legendy Hypatii. Czytaj¹c te monografie odnosi siê
równie¿ wra¿enie, ¿e zawieraj¹ one zbyt wiele materia³u ogólnego
dotycz¹cego historii i kultury aleksandryjskiej, za ma³o zaœ
traktuj¹cego o samej Hypatii. W czasach nam wspó³czesnych
ukaza³y siê na temat Hypatii, przed i po publikacji mojej pracy
w 1993 roku, liczne artyku³y, rozprawy i has³a encyklopedyczne3
. Nale¿y tutaj wspomnieæ o opracowaniach takich autorów,
jak J.M. Rist4
, Ch. Lacombrade5
, E. Évrard6
, V. Lambropoulou7
,
R.J. Penella8
, D. Shanzer9
, G. Arrigoni10
, E. Livrea11
, D. Roques12,
H.D. Saffrey13
.
Na specjaln¹ uwagê zas³uguj¹ badania W.R. Knorra14
i A. Camerona15, którzy dodaj¹ nowe, oryginalne spostrze¿enia,
do dotychczasowych ustaleñ, na temat komentarzy Hypatii
(i jej ojca Teona) do Almagestu Ptolemeusza i prac innych matematyków
aleksandryjskich. Wiele nowych pogl¹dów i refleksji
nad ¿yciem i myœl¹ Hypatii wprowadza Cameron (wspó³autorka
J. Long) równie¿ do swojej najnowszej ksi¹¿ki poœwiêconej
Synezjuszowi z Cyreny pt. Barbarians and Politics at the Court of
Arcadius16
. S¹ to prace, którym wiele zawdziêczam i dlatego te¿
czêsto siê do nich odwo³ujê. Jeœli natomiast chodzi o interpretacjê
wypadków zwi¹zanych ze œmierci¹ Hypatii, to znalaz³a ona
swoje najnowsze ujêcie w artykule J. Rougégo17
.
Jest jednak rzecz¹ zauwa¿aln¹, ¿e pomimo du¿ego zainteresowania
postaci¹ Hypatii obszerniejsze ksi¹¿ki, jakie powstaj¹