Sula Benet, właściwie Sara Benetowa (ur. 1903 w Warszawie, zm. 12 listopada 1982 w Nowym Jorku) – polska antropolożka pochodzenia żydowskiego , która w 1936 roku wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Badała zwyczaje i tradycje Słowian oraz Żydów.
Urodzona w Warszawie, już od wczesnej młodości Sara zafascynowana była polską kulturą ludową. W 1935 ukończyła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując tytuł magistra etnografii i archeologii[2]. Na Uniwersytecie poznała swojego przyszłego męża, studenta prawa Samuela Beneta[2]. Z pomocą swojego mentora, profesora Stanisława Poniatowskiego, zdobyła grant na dalsze kształcenie[2]. W 1936, po przedwczesnej śmierci męża, wyjechała do Stanów Zjednoczonych[1]. Tam kształciła się na Columbia University, gdzie uzyskała doktorat w 1944[2], a następnie objęła posadę wykładowcy. Benet nauczała również w Fairleigh Dickinson University oraz Pratt Institute. W 1973, już jako profesor emeritus, przeszła na emeryturę.
W trakcie II wojny światowej była konsultantem Departamentu Stanu ws. Europy Wschodniej.
W 1970 na zaproszenie Akademiii Nauk ZSRR udała się do Abchazji, by prowadzić badania dotyczące tamtejszej ludności. W swojej pracy zwracała uwagę przede wszystkim na wpływ postępującej od pięćdziesięciu lat kolektywizacji na styl życia obywateli[2].
Opublikowała wiele monografii i prac badawczych z zakresu antropologii, antropologii kulturowej i etnografii. W 1981 rozpoczęła prace nad publikacją The Peoples of the Soviet Union. Prace przerwała śmierć Benet w listopadzie 1982
Badania na temat konopi
Już w 1936 w Warszawie Benetowa opublikowała pracę Konopie w wierzeniach i zwyczajach ludowych. Stawiała w niej tezę, iż występująca w Starym Testamencie trzcina wonna kaneh-bosm to w rzeczywistości konopie. W roku 1967, uzupełnioną i poprawioną pracę wydała w wersji angielskiej pod tytułem Early Diffusion and Folk Uses of Hemp. Publikacja zyskała duży rozgłos i została przedrukowana kolejno w książce Cannabis and Culture Very Rubin oraz w Encyclopaedia Judaica
- Konopie w wierzeniach i zwyczajach ludowych (1936)
- Festive recipes and festival menus (1957)
- Song, Dance, and Customs of Peasant Poland
- Riddles of many lands (współautor: Carl Withers, 1956)
- Early Diffusion and Folk Uses of Hemp (1967)
- Abkhasians: the long-living people of the Caucasus (1974)
- How to live to be 100: the life-style of the people of the Caucasus (1976)
Walter H. Waggoner: Dr. Sula Benet, 76, A Specialist Longevity and East Europe (ang.). New York Times, 1982-11-13. [dostęp 2014-01-13].
↑ Skocz do: a b c d e Sula Benet Papers (ang.). New York University Archives. [dostęp 2014-01-13].
Skocz do góry ↑ Sara Benetowa: Konopie w wierzeniach i zwyczajach ludowych (pol.). Hyperreal.info, 2001-01-16. [dostęp 2014-01-13].
Skocz do góry ↑ Encyclopaedia Judaica. T. 8. s. 323.
1 maj 1996 - Benet demonstrated that the word for cannabis is kaneh-bosm, also rendered in traditional Hebrew as kaneh or kannabus. The root kan in this .
Olej namaszczony
Olej świętego namaszczenia ( hebrajski : שמןהמשחה shemen ha-mishchah , "olej z namaszczania") stanowił integralną część ordynacji kapłaństwa i najwyższego kapłanaoraz w poświęceniu artykułów Przybytku (wj 30: 26) i kolejne świątynie w Jerozolimie .Głównym celem namaszczania olejkiem namaszczonym było namawianienamaszczonych osób lub przedmiotów do qodesh , czyli "najświętszego" (Wj 30,29).
Pierwotnie olej był używany wyłącznie dla kapłanów i artykułów Tabernakulum, ale później został rozszerzony o proroków i królów (I Samuela 10: 1). Zabrania się używania go na zewnątrz (Exodus 30:33) lub być wykorzystywanym na ciele jakichkolwiek zwykłych osób (np. 30: 32a), a Izraelitom zabroniono powielania podobnych rzeczy dla siebie (np. 30: 32b).
Chrześcijaństwo kontynuowało praktykę używania świętej namaszczonej roli jako praktyki oddania, a także w różnych liturgiach.
תלמוד בבלי:
תלמוד בבלי:
Dom m
ieszkalny z epoki wczesnego neolitu odkryto podczas badań archeologicznych w Łańcucie. Ustalenia wskazują, że budynek powstał mniej więcej 6,5 tys.–6 tys. lat temu.
Dom należy do kultury malickiej. Maciej Dębiec z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego - który uczestniczył w zakończonych już badaniach - powiedział PAP, że razem z domem archeolodzy odkryli też pozostałości glinianego pieca oraz wiele zabytków ceramicznych i kamiennych.
Dom z Łańcuta ma długość około 20 metrów. Jego ściany wypełnione były plecionką oblepioną gliną. Zdaniem Dębca odkrycie jest rzadkością na Podkarpaciu.
"Dotychczas na terytorium Podkarpacia odkryto jedynie pojedyncze przykłady takich długich domów kultury malickiej. Domostwo z Łańcuta posiadało dach dwuspadowy, długość co najmniej 20 metrów, opierało się na pięciu rzędach słupów" – opowiadał archeolog.
Ponadto na stanowisku archeologicznym w Łańcucie odkryto kilka tysięcy fragmentów ceramiki, a także kilkaset zabytków kamiennych, w tym z obsydianu. Dębiec przypomniał, że obsydian to surowiec kamienny pochodzenia wulkanicznego. Najbliższe znane źródła tego surowca pochodzą ze wschodnich Węgier.
"Jego obecność w Łańcucie świadczy o dalekosiężnych kontaktach międzykulturowych. Obsydian trafiał na teren Polski przez przełęcze karpackie, najprawdopodobniej na drodze wymiany" – wyjaśnił naukowiec.
Dodał, że odnalezione zabytki ceramiczne stanowią fragmenty naczyń glinianych, które można łączyć z dwoma neolitycznymi kulturami archeologicznymi: kulturą malicką oraz nieco młodszą kulturą lubelsko-wołyńską. Z kolei zabytki kamienne to różnego rodzaju przedmioty wykonane z kamienia, w większości krzemienia i obsydianu. Znaleziono też kilkanaście siekier wykonanych z kamienia gładzonego, ale – jak podkreślił archeolog - nie z krzemienia.
Zabytki zostaną zdeponowane w magazynie Instytutu Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego, a następnie poddane dalszemu opracowaniu naukowemu.
Badania prowadzono w lipcu i na początku sierpnia br. Były to badania ratownicze, podyktowane planowaną budową budynków wielorodzinnych.
Stanowisko archeologiczne w Łańcucie zostało odkryte kilkadziesiąt lat temu, a badania przeprowadzono tam pod koniec lat 80. i na początku 90. ub. wieku. Prowadziła je Aleksandra Gruszczyńska z Muzeum Okręgowego w Rzeszowie; odkryła ona osadę kultury ceramiki wstęgowej rytej, zabudowaną co najmniej kilkoma długimi domami.
Kultura ceramiki wstęgowej rytej to pierwsza osadnicza kultura na ziemiach polskich. Zaczęto wówczas uprawiać rolę i hodować zwierzęta. Budowane wówczas drewniane domy rozmieszczone były na planie prostokąta, miały słupową konstrukcję ścian. Kulturę tę na ziemiach polskich datuje się na lata 5,5 tys. – 4,8 tys. lat przed Chrystusem.
Kontynuacją tej kultury była kultura malicka, która rozwijała się na Wyżynie Krakowskiej, Wyżynie Miechowskiej i Wyżynie Sandomierskiej, a także na terenach obecnego Podkarpacia aż po tereny zachodniej Ukrainy.
Agnieszka Pipała (PAP)
